Sam Baker groeide op in Itasca , Texas, een dorpje net buiten Dallas. Zijn moeder speelde orgel in de kerk en zijn vader luisterde naar blueslegendes als Lightnin’ Hopkins, Brownie McGee en Sonny Terry. Een van de eerste platen die Sam hoorde als kind en enorm aansprak was er een van Johnny Cash, "Ride This Train", met name de verhalende manier van zingen, dat is waar het bij Sam Baker om gaat. Zijn rasperige bijna gesproken stijl van zingen is karakteristiek, daardoor komen zijn teksten dubbel zo hard aan. De poëtische, zorgvuldige verwoorde observeringen over schoonheid, complexiteit en tragedies hebben grote raakvlakken met Texaanse collega’s als Townes Van Zandt, Guy Clark en John Prine.

In 1986 zat Sam Baker in een treincoupe in Cuzco, Peru die werd opgeblazen door terroristen. Sam was de enige in de coupe die dit overleefde. Hij liep een slagaderlijke bloeding op, hersenbeschadiging, gescheurd trommelvlies en diverse andere serieuze verwondingen die logischerwijs tot zijn dood hadden moeten leiden maar hij overleefde het. Hij onderging vele operaties, had vele ups en downs, diverse baantjes om de opeenstapelende medische rekeningen te kunnen betalen en hij reisde constant van de oostkust naar het midwesten en toen naar de woestijn. Op zoek naar iets... probeerde hij uit te vinden wat het betekend als je opgeblazen wordt en het overleefd terwijl anderen sterven. Hij begon veel van zijn observeringen en overpeinzingen op papier te zetten, waarvan het meeste nogal onsamenhangende stukken tekst. Maar met die teksten kwamen ook de liedjes. Ze waren meestal over andere mensen, over kinderen die kinderen krijgen, oude mensen, dronken geliefden, een kapper zonder neus, vreemdelingen, vrienden en geliefden. Maar er waren ook liedjes over de aanslag, bijvoorbeeld in "Steel op Mercy" in "Broken Fingers" op het album "Pretty World". Zijn liedjes weten vaak mensen tot tranen te roeren en laten je zeker niet onbekommerd.

Zijn drieluik "Mercy" (2004), "Pretty World" (2007) en "Cotton" (2009), kregen veel aandacht in de media en eindigde zeer hoog in eindejaarslijsten. Tezamen vormen de drie albums een soort globale trilogie die hij later The Mercy Trilogie noemde met als thema : 'everyone is at the mercy of another one's dream'. In 2013 verscheen het album "Say Grace", stond twee maanden op nummer 1 van de ‘Euro Americana Chart’ en is weer een mooi voorbeeld van het schrijftalent van Sam Baker die zijn dagelijkse observeringen in prachtige liedjes weet te verpakken. Sam Baker deed zelf de productie voor dit album. Gastbijdragen op dit album van o.a. Chip Dolan en Steve Conn op piano, Joel Guzman op accordeon, Rick Richards op drums, Anthony Da Costa en Gurf Morlix op gitaar, Raina Rose en Carrie Elkin in de achtergrondvocalen.

In de zomer van 2017 verscheen het album "Land Of Doubt", een album vol spanning en suspense waarmee hij muzikaal ook weer een iets ander pad inslaat en de elektrische gitaar ter hand neemt. Eind vorig jaar verscheen ook "Horses & Stars", een album met bijzondere live opnames van Sam Baker. Opgenomen op 20 juni 2018 in het Imagine Event Center in Buffalo, New York horen we puur, live en zonder opsmuk met slechts Sam Baker op zang, mondharmonica en elektrische gitaar met hier en daar een footstomp op een houten plank. Er passeren 12 songs afkomstig uit zijn gehele oeuvre met songs van "Mercy", "Pretty World", "Cotton" & "Land Of Doubt". Het blijft fascinerend hoe Sam met hele simpele middelen en een paar akkoorden en natuurlijk zijn teksten je toch weer tot op het bot kan raken, hetgeen we ook konden ervaren in het Cultuurhuis De Zeepziederij in Bree waar hij op 23 januari met Radoslav Lorkovic aan de piano, een exclusief en intiem concert ten beste gaf. Even voor dit geweldige optreden hadden we met deze warme verteller en songsmid een hartelijk gesprek.

Foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

recensie